ΦΡΆΓΚΟΙ ΠΑΤΉΣΑΝ ΤΟ ΜΩΡΗΆ

Φράγκοι καβαλαρέοι, σιδερόφραχτοι
ρημάξαν το Μωρηά.
Ναύπλιο Δημητσάνα, Τρίπολη
μέχρι Μονεμβασιά
Κινήσανε τους Αγιους Τόπους δήθεν να ελευθερώσουνε
και αντ' αυτού, την Πελοπόννησο εύκαιρη βρήκαν να σκλαβώσουνε.
Ναίτες, σταυροφόροι, σκατόφατσες Καταλανοί
λεηλάτησαν τα μέρη μας, την πάτρια γη.
Ήσαντε κάθε καρυδιάς καρύδι,
χαλάσανε το Άργος, το Μυστρά, το Παλαμήδι.
Χτίσαν τα κάστρα τους σε μέρη αψηλά,
τους άρεσε ως φαίνεται η θέα, ήταν ωραία,
πάνω σε λόφους και σε πράσινες πλαγιές
παρέα και με ντόπιες ομορφιές.
Πλιάτσικο και υποταγή, για τους αυτόχθονες πράγματα καθημερινά
φορολογία βαριά στο βιος τους, όλα φυσιολογικά.
Βυζάντιο γαρ, Μεσαίων, δύσκολα, σκοτεινά χρόνια
κι ως εκ τούτου, συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια.
Οι πρίγκηπες βέβαια, ως συνηθίζουν, το γλεντάγαν,
έτσι και τότε, άλλοι δουλεύανε γι' αυτούς κι οι ακτήμονες στενάζανε.

Αυτή είναι της ανθρωπότητας όλοη η ιστορία
όπου φτωχός κι η μοίρα του, μεγάλη αμαρτία,
της ειμαρμένης είλωτες χωρίς διαμαρτυρία
και γάμος κι αυτός συνήθως με τη βία.
Κι όμως τους Παρθενώνες ανώνυμοι τους χτίσανε εργάτες
και όχι ο Περικλής,
ανώνυμοι εργάτες και τις πυραμίδες και όχι βέβαια ο Ραμσής
Μα που και που, ευτυχώς, κάποια ψυχή επαναστατεί
χωρίς ούτε κι αυτή να ξέρει το πως και το γιατί
κι αλλάζει, έστω για λίγο η ιστορία
κι ο άνθρωπος ξαναθυμάται τι πάει να πει ελευθερία.

Αυτά λοιπόν κι εγώ, ειρήσθω εν παρώδω, είχα να σας πω,
αυτά τα ολίγα να σας υπενθυμίσω
και μ' έναν εις την μούρην ασπασμόν
προς το παρόν να σας αφήσω.